من هر روز و هر لحظه نگرانت می شوم که چه می کنی !؟

پنجره ی اتاقم را باز می کنم و فریاد می زنم

تنهاییت برای من ...

غصه هایت برای من ...

همه بغضها و اشكهایت برای من ..

بخند برایم بخند

آنقدر بلند

تا من هم بشنوم صدای خنده هایت را...

صدای همیشه خوب بودنت را

دلم برایت تنگ شده

دو نفر که همديگر را خيلي دوست داشتند و يک لحظه

نمي توانستند از هم جدا باشند ، با خواندن يک جمله معروف

از هم جدا مي شوند تا يکديگر رو امتحان کنند و هر کدام

در انتظار ديگري همديگر را نمي بينند.

چون هر دو به صورت اتفاقي به جمله معروف

ويليام شکسپير بر مي خورند:

عشقت را رها کن، اگر خودش برگشت،

بهش بگی دوسش داری پرو میشه میره

بهش بگی ازش بدت میاد نا امید میشه و میره ،

محبت کنی خوشی میزنه زیر دلش و میره ،ا محبت نکنی ،

از یکی دیگه محبت میگیره و میره ...

خلاصه اومده که بره ...

خودتو خسته نکن

مامانای قشنگ خانومای خونه روزتون مبارک

باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،
می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم .
یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه
می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.
می دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ،
زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ،
رو به سوی شادکامی .
می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،
بانگ شادی پس کجا بود؟
این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است،
اشک می ریزد برایم.
می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره
از کنار برکه ی خون.
باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ،
بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!
هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی
مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری...

من مسافری بودم که از سوی تو به غربت سفر کردم و به تو میگویم:

اگر در غربت مرگ بگیرد بدن من

که کند قبر من که بگیرد کفن من

اگر من در غربت مردم رویم پارچه ای سیاه بکشید ، تا همه بدانند که من سیاه بخت بودم.

اگر من در غربت مردم چشم های مرا باز بگذارید تا همه بدانند که من چشم انتظار بودم.

اگر من در غربت مردم طابوت مرا در جایی بلند بگذارید تا باد برد بوی مرا به وطن من.

اگر من مردم تکه یخی به روی قبرم بگذارید تا همیشه بدانم یکی برایم گریه میکند.......